باغ چهلستون بهشهر یکی از باغ های زیبا و دوست داشتنی می باشد که قدمت آن به دوران حکومت صفوی می رسد. این باغ تاریخی در بلوار شهید هاشمی نژاد، ساختمان شهرداری قرار گرفته است. این اثر در تاریخ 18 مهر ماه، سال 1356 خورشیدی با شماره ی ثبت 1537 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

تاریخچه:

باغ شاه بهشهر که در واقع محل اقامت شاه عباس صفوی در فصل زمستان و اوایل بهار بوده است. شکل این مجموعه به صورت باغ در باغ بوده است. طراحی این مجموعه به گونه ای بوده که هفت باغ اندر باغ بده است که هر باغ نام جداگانه ای برای خود داشته است مانند: باغ شمال، باغ حرم و خلوت، باغ صاحب الزمان، باف چهلستون (دیوانخانه)، باغ تپه، باغ زیتون، باغ چشمه. تنها باغی که از این مجموعه باقی مانده، باغ چهلستون بهشهر و مقداری از باغ چشمه است.

باغ چهلستون بهشهر که آثاری به یاد مانده از دوران صفوی می باشد و جز یکی از جاذبه های گردشگری بهشهر است. در دوران قدرت شاه عباس به دلیل علاقه اش به مادرش؛ خانم اشرف الملوک مکانی برای تفریح و استراحت در این شهر باغ چهلستون بهشهر را بنا کرد.

معماری:

باغ چهلستون بهشهر که امروزه آن را به نام شهرداری میان مردم شناخته می شود، یکی از زیباترین باغ های شمال کشور ایران است. برای ساخت این باغ بهشتی از شیب زمین کمک گرفته شده است. جنگل و کوه های پیرامون، آن را زیباتر کرده است.

ملگونوف دانشمند روسی در مورد عمارت باغ چهلستون بهشهر چنین نوشته است:
« عمارت شاه عباسی که بنام دیوانخانه معروف بود در سال 1743 میلادی خالی شد و از نظر افتاد . در برابر عمارت حوضی است به عرض 50 قدم ، به طول 60 قدم ، به عمق یک ذرع و نیم و در دو طرف آن جویی سنگی تا دروازه قرار دارد و اطراف آن سوراخی برای نهادن شمعها تعبیه شده است . در جدار داخلی آبراهه های اصلی سوراخهایی ایجاد کرده بودند که ممکن بود در حدود هزار شمع روشن را در آنها نگاه داشت . شمعهایی نیز در اطراف استخر بزرگ روشن می کردند و به این مناسبت نام استخر نور بر آن اطلاق کردند»

پیتر دلاواله جهانگرد ایتالیایی در سفر نامه خود، در مورد باغ چهلستون بهشهر اینگونه نوشته است که:
« اطراف شهر باز است و جز قصر شاهی که هنوز ساختمان آن به اتمام نرسیده و باغهای مربوط به آن و یک خیابان پر از دکان و مغازه و چند خانه که بدون نظم در وسط درختان ساخته شده و اطراف آنرا زمینهای وسیعی احاطه کرده اسـت چیز دیـگری در آن وجـود نـدارد . در این محل چشـمه های آب شیـرین و زلال زیاد است و به اندازه ای در آنجا درخت وجود دارد که خانه ها میان آن گم شده است و من موقع نوشتن یادداشت روزانه خود تردید داشتم که آیا باید اشرف را شهری در میان جنگل بنویسم یا آن را جنگلی بدانم که بعلت سکونت افراد حالت شهر به خود گرفته است.»

پیتر دلاواله در مورد معماری عمارت باغ می گوید: «عمارت این باغ به صورت مربعی است که در انتهای جلگه و در پای تپه های پر درخت قرار دارد و پشت کاخ است. در بالای تپه ها به دستور شاه خانه های زیادی که جزء عمارت باغ محسوب می شوند. بنا شده است. جلوی عمارت کاملا باز است. ولی در عقب و طرفین آن دیواری است که از پنجره های متعدد پوشیده شده است.»