تاریخچه پل خواجو:

این پل در زمان حکومت شاه عباس دوم صفوی (در سال 1060 هجری قمری) بنا شده.

از نام های دیگر این پل می توان به پل شاه، پل بابا رکن الدین (از عارفان بزرگ اصفهان)، پل حسن بیگ (نام پلی قبل از ساخته شدن پل خواجو در همان محل که در زمان شاه عباس دوم تخریب شده و این پل به جای ان ساخته شد.) اشاره کرد.

درباره نام گذاری این پل دو احتمال وجود دارد:

1. اینکه این پل به دلیل قرار گیری در محله خواجو، پل خواجو نامگذاری شده است.
2. اینکه چون خا در لغت فارسی به معنای چاله و گودال می باشد و چون زاینده رود در محل این پل عمیق و پر آب می شود، شاید دلیل دیگر نام گذاری پل این باشد.

این پل در سال 88 مرمت شد که نحوه مرمت غیر اصولی آن بحث های زیادی را به وجود آورد.

ویژگی های معماری:

پل خواجو به خاطر معماری و کاشی کاری های بسیار ظریف و زیبا از سایر پل های ساخته شده بر روی زاینده رود متمایز می شود. دارازای این پل به 133 متر و پهنای آن به 12 متر رسیده و مجموعا دارای 23 ستون است. این پل در تاریخ 15 دی ماه 1310 به شماره ثبت 111 به ثبت رسیده است.

پل خواجو بیشتر به منزله سد و بند برای آب زاینده رود به شمار می رفته، اما، به نوشته تاریخ نگارانی که درباره سلسله صفوی پژوهش کرده اند هدف شاه از ساختن پل علاوه بر عبور و مرور مردم، پیوند زدن دو محله خواجو و دروازه حسن اباد با تخت فولاد بوده است.

در بین هر کدام از دو ضلع شرقی و غربی پل، ساختمانی بنا شده که شاه نشین نام دارد. این 2 ساختمان شامل چندین اتاق مزین به نقاشی و جایگاه بزرگانی بوده که در آن زمان برای تماشای مسابقات شنا و قایق سواری به آنجا دعوت می شده اند.

در گوشه های ضلع شرقی دو شیر سنگی وجود دارد که ظاهرا نماد سپاهیان بختیاری و محافظان اصفهان و زاینده رودهستند.

چرا برویم؟

این پل از شاهکارهای معماری ایران به شمار می رود که شامل آثار مختلف هنری نظیر مثل کاشی کاری های زیبا و … است. قدم زدن بر روی پل و مناظر اطراف آرامش بسیار خاصی به انسان می بخشد.

بیشتر بخوانید: آشنایی با بازار بزرگ اصفهان در خیابان عبدالرزاق