در 40 کیلومتری شمال غربی نطنز در دامنه ی کوه کرکس روستایی با قدمت 1500 ساله به نام ابیانه وجود دارد. این روستا دارای معماری بومی و بناهای تاریخی متنوع ای است. ساکنان این روستا هنوز از لباس محلی خود استفاده می کنند و این مسئله توجه بسیاری از گردشگران را جذب می کنند. لباس محلی این روستای زیبا به صورت زیر است.

لباس محلی مردان ابیانه :

لباس محلی مردان ابیانه شامل اجزای زیر است :

پیراهن : مردان ابیانه با توجه به گرمی و سردی هوا انواع مختلفی دارد.

قبا : قبا پوششی پالتو مانند بوده که توسط پارچه های رنگی دوخته می شود و دارای دو چاک در طرفین آن است.

تمون : شلوار مردان به رنگ مشکی و دارای پاچه های گشاد است. اگر شخص مجرد باشد با نخ مشکی در پایین شلوار گلدوزی هایی به شکل لوزی وجود دارد ولی اگر متاهل باشد خط های صافی به دور پاچه ها دوخته می شود.

جلیقه، شال کمر و گیوه اجزای دیگر لباس محلی مردان این روستا است.

لباس محلی زنان ابیانه :

لباس محلی زنان ابیانه شامل اجزای زیر است :

سربند : برای استوار ماندن روسری بر سر از سربند استفاده می کنند. این سربند از پارچه ی مشکی کلاغی دوخته می شود که آن را از قسمت جلوی سر و بر روی پیشانی تا پشت سر به صورت حلقه ای برده و گره می زنند.

روسری (چارقد) : پارچه ای مربعی شکل به ابعاد 5/1 در 5/1 است که آن را به صورت سه گوش روی سر قرار می دهند.

عرقچین : عرقچین کلاهی است کاسه مانند که رنگ آن اغلب قرمز بوده و روی سر زیر چارقد به گونه ای قرار می گیرد که مقداری از آن از زیر چارقد نمایان باشد. برای مجالس عروسی عرقچین را با نقره و دیگر زینت آلات تزئین می کند.

پیراهن : پیراهن بانوان این روستا راسته و گشاد است و قد آن تا بالای زانو می رسد. جنس این پیراهن در قدیم تافته بوده و رنگ های عنابی و آبی داشته ولی امروزه در جنس ها و رنگ های متنوع است. این پیراهن در سر آستین مچ ندارد. یقه ی این پیراهن گرد است که در وسط چاکی تا حدود 10 سانتی متر پایین تر از دور کمر دارد. پیش سینه ای که پارچه ی آن با پیراهن متفاوت است دور تا دور چاک دوخته می شود. با انواع یراق ها و نوارها روی این پیش سینه و اطراف چاک را تزئین می کنند. در هوای سرد سال کرتی که از جنس مخمل است را علاوه بر پیراهن می پوشند.

شلیته : شلیته ی بانوان این روستا گشاد بوده و قد آن تا وسط ساق پا می رسد. چون شلیته ی این بانوان پرچین است برای تهیه ی آن از 7 الی 8 متر پارچه استفاده می کنند. این شلیته از متقال یا کرباس رنگ شده یا پارچه های نخی گلدار تولید شده است. در قسمت وسط و پای این شلیته دو یا چند ردیف نواردوزی یا یراق دوزی شده است.

یل : یل بانوان این روستا کتی راسته است که بلندی آن تا حدود روی ران است. یل از زیر بغل دارای چاک است و آستین های آن تا مچ دست می رسد. یقه ی این یل چهارگوش (خِشتی) بوده و دور تا دور این یقه را دو ردیف نواردوزی می کنند. در قدیم یل از پارچه ی تافته تهیه می شد ولی امروزه از انواع مختلفی پارچه به ویژه پارچه ی ترمه تهیه می شود.

چادرشب : به زبان محلی به چادرشب کجی گفته می شود. این چادرشب ها از پارچه های ابریشمی چهار گوشه به ابعاد 2 در 2 متر تهیه می شود که برای دختران جوان به رنگ زرد و برای زنان مسن به رنگ قرمز است. چادرشب ها را به صورت سه گوش روی کمر یا سر قرار می دهند. این چادر شب ها اغلب به وسیله ی بانوان ابیانه بافته می شود.

جوراب : در این روستا جوراب از جنس پنبه بوده و توسط خود بانوان این روستا بافته می شود.

پاپوش : در فواصل گرم سال پاپوش بانوان این روستا گیوه و در فواصل سرد سال چموش است.

بانوان این روستا حتی در عزاداری های خود نیز از رنگ مشکی استفاده نمی کنند و لباس هایشان همواره از رنگ شاد تهیه می شود.