با اینکه ورزش بولینگ در حال حاضر ورزشی بسیار محبوب و فراگیر در سطح دنیا است، اما ممکن است که همچنان افرادی باشند که از خود بپرسند بولینگ چیست و چطور بازی می‌شود. بولینگ فعالیتی ورزشی یا تفریحی است که در آن فرد توپی را روی یک سطح صاف به سمت اهدافی چوبی به نام پین پرتاب می کند.
با فانزی همراه باشید تا در ادامه به طور مفصل در مورد تاریخچه بولینگ و تجهیزات مورد استفاده در آن صحبت می‌کنیم.
تاریخچه بولینگ در جهان:
تارخچه بولینگ با توجه به آنچه که امروزه شناخته می شود به دوران مصر باستان بر می گردد. آثاری از توپ های باقی مانده از آن زمان در میان مصنوعات مصر باستان (در حدود ۳۲۰۰ پیش از میلاد) دیده می شود. برخی از این توپ ها با پوست دانه هایی که روی آن ها با موادی مثل چرم ها و ریشه های مختلف پوشیده شده بود تهیه می شدند.
تقریباً ۲۰۰۰ سال پیش نیز بازی‌ای که به بولینگ شباهت بسیاری داشت بین لژیونرهای روم شکل گرفت که در آن اشیاای سنگی باید ریخته می شدند. حدود ۴۰۰ سال قبل هم در آلمان مراسم مذهبی‌ای برگزار می‌شد که در آن یک سنگ را به حرکت در می‌آوردند و عقیده داشتند که باعث پاک شدن گناهان می‌شود.
این بازی در دانمارک با پرتاپ سنگی گرد از فاصله ۶۰ پایی (حدود ۱۸ متری) به سمت هدف های سنگی به جای پین انجام می‌گرفت. این فاصله در واقع همان فاصله ۱۸ متری است که به عنوان اصل اول در بولینگ ۱۰ پین هم بکار می رود.
مسابقات بولینگ نیز از کشور اسکاندیناوی در قاره اروپا شروع شد و بعدها توسط نویسنده ای به نام واشنگتن ایرویک در کتاب مشهور به سوی هدف در سال ۱۸۱۸ به شکل کنونی‌اش معرفی شد و باعث کشیده شدن این ورزش به آمریکا شد. در حال حاضر در کشورهای مختلف قوانین و تجهیزات اولیه بولینگ، ممکن است متفاوت باشد.
تاریخچه بولینگ در ایران:
در ایران برای اولین بار در سال ۱۳۳۵ اولین سالن بولینگ در سعادت آباد با ۱۲ لاین به صورت غیر استاندارد راه اندازی شد. چون این سالن بولینگ غیر اتوماتیک بود، فردی که پین بوی نامیده می شد پین ها را جمع می کرد و سپس می چید.
باشگاه بولینگ عبدو نیز در اوایل سال ۱۳۴۲ با خطوط غیر استاندارد راه اندازی شد. همراه آن بانک سپه نیز اقدام به راه اندازی باشگاه بولینگ کرد. همچنین شرکت نفت برای استفاده پرسنل شرکت خود در مناطق جنوب چند باشگاه بولینگ راه اندازی کرد.
در سال ۱۳۵۳ (۱۹۷۴ میلادی) به دلیل اینکه ایران میزبان مسابقات جام جهانی ورزش بولینگ بود، باشگاه پرسپولیس (عبدو) اقدام به اتوماتیک کردن لاین ها و راه اندازی ۸ لاین اتوماتیک دیگر در طبقه فوقانی آن مکان کرد. یک سال بعد باشگاه بولینگ دیگری با ۲۰ لاین کاملاً اتوماتیک راه اندازی شد که در آن زمان بزرگترین سالن بولینگ آسیا محسوب می شد اما متأسفانه در سال ۱۳۵۸ دچار آتش سوزی شد و تجهیزات آن به کلی از بین رفت.
در سال ۱۳۶۷ سالن بولینگ پرسپولیس مجدداً پس از ۱۰ سال تعطیلی دوباره بازگشایی شد و در سال ۱۳۶۸ اولین مسابقات بولینگ کشوری در آن برگزار شد.
سال ۱۹۹۰ میلادی حضور ایران در مسابقات بین المللی در سطح جهانی و آسیایی پررنگ تر شد و ایران توانست سالانه یا هر دو سال یک بار جایگاه خود را به عنوان عضو کنفدراسیون آسیایی و جهانی ورزش بولینگ محکم تر کند. از سال ۱۳۸۰ هم برای این ورزش مهیج، فدراسیونی راه اندازی شد و وضعیت بازیکنان حرفه ای این ورزش بسیار بهتر شد. از سال ۱۳۸۲ با کمک بخش خصوصی و فدراسیون بولینگ باشگاه های متعددی راه اندازی و شروع به کار کردند.
در حال حاضر باشگاه‌های بولینگ تهران، دارای مجموعه‌های عبدو (مجموعه ورزشی چمران)، اریکه ایرانیان، شیان، مگامال، مجموعه ورزشی انقلاب و سرزمین عجایب می‌باشند که ما پیش از این در مقاله جامعی به معرفی آنها پرداخته‌ایم و میتوانید آن را در فانزی مطالعه بفرمایید.
تجهییزات ورزش بولینگ و وسایل مورد نیاز آن:
توپ:
توپ های بولینگ سنگین هستند و وزن آن ها از ۶ تا ۱۶ پوند می باشد که هر پوند ۴۵۰ گرم است. بنابراین سبک ترین توپ های بولینگ ۲ کیلو و ۷۰۰ گرم وزن دارند. برای انجام این ورزش باید دستانی قوی که آسیب دیده نباشند داشته باشید.
برای انتخاب توپ ورزش بولینگ به وزن توپ و اندازه‌ی جای انگشتان آن دقت کنید. وزن توپ باید به گونه ای باشد که بتوانید وزن آن را تحمل کنید و اندازه ی انگشتانتان باید به سه سوراخ روی آن بخورد که با کنترل بتوانید آن را پرتاب کنید. لایه‌ی رویی توپ های بولینگ از پلی اتیلن می باشد و در مرکز این توپ یک فرم استوانه ای شکل با جنسی شبیه به گچ وجود دارد که به چرخیدن آن کمک می کند و به آن جهت می دهد.
توپ هایی که برای تفریح در بولینگ استفاده می شوند با توپ هایی که برای انجام بولینگ به صورت حرفه‌ای استفاده می شوند متفاوت هستند. به توپ هایی که برای انجام بولینگ به صورت تفریحی به کار می روند هاوس بال می گویند که قیمت آن ها حدود ۱۵ تا ۲۰ تومان است. برای انجام ورزش بولینگ به صورت حرفه‌ای، هر بازیکن توپ شخصی خود را دارد که برای آن حدود ۳۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان هزینه می شود.
سالن:
سالن بولینگ به طور معمول ۱۰ لاین دارد که روی هر لاین حداکثر ۴ نفر می توانند بازی کنند. از قسمت میانی هر لاین تا یک سوم انتهایی را روغن می زنند که توپ راحت تر سر بخورد. به دو قسمت گوشه لاین هم گاتر می‌گویند که اگر توپتان وارد آن قسمت شد خطا محاسبه می‌شود.
کفش:
شاید خیلی ها ندانند که بولینگ کفش مخصوص به خود را دارد اما برای انجام این ورزش باید از کفش های مخصوص خودشان استفاده کنید. کفش های معمولی مانع سر خوردن شما روی لاین می‌شود که این از پرتاب بهتر توپ توسط شما جلوگیری می‌کند و همینطور کف سالن را کثیف می کند و کیفیت آن را از بین می برد. کفش های حرفه ای بولینگ قیمت بالا تری دارند و کفی مخصوص به خود را نیز دارند که وقتی کهنه شوند امکان تعویض آن وجود دارد.
پین:
به ۱۰ هدف چوبی ای که در انتهای لاین وجود دارند پین می گویند. جنس این پین ها در ابتدا فقط چوب بود ولی بعدها برای جلوگیری از شکستگی، روی آنها لایه ای از فایبرگلاس قرار دادند. این پین ها دارای ۲۵ سانتی متر ارتفاع و ۱ کیلو و ۳۸۰ گرم وزن هستند. پین ها که همه‌ی امتیازات شما بستگی به تعداد ریخته شدهی آن ها دارد، به صورت مثلثی و به فاصله ۲۰ سانتی متری از هم قرار می‌گیرند.
تیبل:
تیبل شامل دستگاهی است که پین های ریخته شده را جمع می کند و توپ ها را بر می‌گرداند و دست های بازیکنان را خشک می کند. هر بار که توپ ها را پرتاب می کنید این دستگاه توپ های پرتاب شده را جمع می کند و از زیر لاین به دستگاهی که در کنارتان قرار دارد بر می گرداند و ۱۰ پین جدید هم برای شما می چیند. دستگاهی با باد سرد نیز در انتهای تیبل تعبیه شده که عرق دستانتان را در هنگام بازی خشک می کند. دو نفر هم همیشه مراقب این دستگاه ها می باشند.
مانیتور:
در این مانیتورها ضربه های زده شده و تعداد پین های ریخته شده، امتیارات و سرعت توپی که پرتاب کردید را نمایش می دهند. این موارد توسط دوربینی که بالای هر لاین نصب شده است ثبت می شود.
دستگاه سوراخ کردن توپ:
این دستگاه برای افرادی که ورزش بولینگ را به صورت حرفه ای و به عنوان ورزش دنبال می کنند کاربرد دارد. در بازی های حرفه ای هر کسی توپ خودش را دارد و در ابتدا که توپ را خریداری می کنند هیچ سوراخی روی توپ وجود ندارد و براساس اندازه انگشت شصت و دو انگشت میانی، این دستگاه و مته های مخصوصش سه سوراخ روی توپ ایجاد می کنند.
کیسه توپ:
کیسه توپ جزو تجهیزاتی هست که بازیکنان حرفه ای از آن استفاده می کنند.
ساک:
ساک جزو تجهیزاتی هست که با توجه به سلیقه و میزان هزینه بازیکن می تواند تهیه شود.
کلودیوم:
در ورزش بولینگ بیشترین آسیب ها و فشارها بر روی دستان هست و باعث تغییر فرم آن ها بعد از مدت ها بازی و گاهی زخمی شدن آن ها می شود. برای این که این زخم های کوچک بازی را متوقف نکنند باند کوچکی را بر روی زخم می گذارند و بعد کلودیوم را که مایعی لاک مانند است بر روی آن می‌مالند تا روی زخم را بپوشاند.
بیشتر بخوانید: آموزش بازی بولینگ: چگونه بولینگ بازی کنیم؟
