پل لاتیدان مکان تاریخی و زیبا در بندرعباس می‌باشد. این پل، طولانی‌ترین پل تاریخی ایران، در زیر خاک مدفون بوده تا اینکه در سال 1372 در اثر سیلاب نمایان شد.
پل لاتیدان در 50 کیلومتری غرب بندرعباس روی رود «کول» ساخته شده است. طول این پل حدوداً سه برابر طول سی و سه پل اصفهان است. برخلاف پل‌های دیگر دوره صفویه که آجری هستند این پل از سنگ تراش نخورده ساخته شده است.
ظاهراً این پل در زمان شاه عباس اول و در جریان احداث جاده کاروان‌رو ساخته شده و نقش موثری در نقل و انتقال نیرو و تدارکات برای باز پس‌گیری منطقه خلیج فارس از استعمارگران پرتغالی داشته است.
اصلی‌ترین علت تخریب میانی پل، نبود امکان ساخت پی و شالوده محکم می‌باشد. این پل از سنگ‌های تراش نخورده و ناهمگون که به وسیله ملاط به یکدیگر متصل‌اند، ساخته شده است. دلیل این کم توجهی به ساخت را می‌توان تعجیل در حمله به پرتغالی‌ها دانست.
رودخانه کول یکی از رودهای پر آب منطقه است و در این محل بستر عریض و طغیان‌های فصلی است، به همین دلیل احداث این پل ضروری بوده و همین طغیان‌های شدید باعث ریختن پل در مدت کمی بعد از ساخت شده است.
پل لاتیدان بیش از هزار متر طول داشته و از سه قسمت شرقی، غربی و دیواره سدی بین آن دو تشکیل شده است.
امروزه از قسمت غربی 147 متر و از قسمت شرقی حدود 270 متر باقی مانده است ولی از دیواره سدی آثار زیادی به جا نمانده است زیرا آن در مسیر جریان اصلی آب قرار داشته است.
بیشترین آثار باقی مانده از این پل در قسمت شرقی که 27 متر و 33 دهانه یا چشمه دارد، مشهود است. این 33 دهانه دارای ابعاد متفاوتی هستند به طوری که از کناره تا میانه وسیع‌تر می‌شود.
در حال حاضر حدود 20 دهانه در این قسمت سالم مانده است که نشان از معماری پیشرفته و درخور توجه آن است.
روی پایه‌های قسمت اصلی این بخش از پل، آبگذرهایی در دو طبقه تعبیه شده که در مواقع طغیان، آب را از خود عبور داده و همچنین سبب صرفه جویی در مصالح و کاهش وزن پل می‌شده است. پایه‌های پل در این بخش حدود یک متر بالاتر از سطح آب و حداقل 50/2 متر بالاتر از بستر رودخانه قرار دارد.
تنها در سال‌های 1379 و 1386 بازسازی اندکی بر روی این پل انجام گرفته است. اگر عملی برای استحکام سازی این پل انجام نگیرد ممکن است بر اثر یک سیلاب نابود شود.
این پل با شماره 2005 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.